Dus ben ik achter mijn naaimachine gekropen.
Ik begon met volle moed aan de birdiejurk (van LMV) voor de kleinste patat.
Toen ik enkel nog de rits moest inzetten kwam manlief naar boven en zei me 'ik weet het toch niet zo zeker van die stof hoor, die is wel echt zo op het randje van oubollig'.
Nu moet ik zeggen dat ik wel megafan ben van dat stofje maar dat het inderdaad al een erfstuk is.
Ik noem het retro. Licht twijfelend aan het stofje ging ik toch door, ja het was nu toch bijna af.
Ik overlockte de hals af en deed de rits toe en tot mijn grote verbijstering stond ik daar dan met dat ritske in mijn hand. De tranen sprongen in mijn ogen! Had ik toch wel niet die stopkes mee overlockt en daardoor mijn rits kapot getrokken. En ik had er al zo op gevloekt op die verdomde blinde rits.
Allee kom, alle moed bijeen geraapt en toch mar terug opnieuw begonnen.
En het resultaat is fantastisch. Ik ben er fier op. En mijn hart smolt al helemaal toen de grootste patat aan haar mama vroeg of ze het morgen al kon aandoen. Wat een dotjes!
